شبانگه کز سواد شعر گلریز

فلک شد نوعروس عشوه انگیز

ز پروین گوش را عقد گهر بست

گرفت آن صیقلی آیینه در دست

کنیزان جلوه گر در جلوهٔ ناز

همه دستان نمای و عشوه پرداز

همه در پیش یوسف کشیدند

فسون دلبری بر وی دمیدند

یکی شد از لب شیرین شکر ریز

که کام خود کن از من شکر آمیز

یکی از غمزه سویش کرد اشارت

که ای ز اوصاف تو قاصر عبارت،

مقامت می کنم چشم جهان بین

بیا بنشین به چشم مردم آیین!

یکی بنمود سر و پرنیان پوش

که این سرو امشب ات بادا هم آغوش!

یکی در زلف مشکین حلقه افکند

که هستم بی سر و پا حلقه مانند

به روی من دری از وصل بگشای!

مکن چون حلقه ام بیرون در، جای!

بدین سان هر یکی ز آن لاله رویان

ز یوسف وصل را می بود جویان

ولی بود او به خوبی تازه باغی

وز آن مشت گیاه او را فراغی

بلی بودند یک سر مکر و دستان

به صورت بت، به سیرت بت پرستان

دل یوسف جز این معنی نمی خواست

که گردد راهشان در بندگی، راست

بدیشان هر چه گفت از راه دین گفت

پی نفی شک، اسرار یقین گفت

نخستین گفت کای زیبا کنیزان!

به چشم مردم عالم، عزیزان!

درین عزت ره خواری مپویید

بجز آیین دینداری مجویید

ازین عالم برون، ما را خدایی ست

که ره گم کردگان را رهنمایی ست

پرستش جز خدایی را روا نیست

که غیر او پرستش را سزا نیست

به سجده باید آن را سر نهادن

که داده سر برای سجده دادن

چرا دانا نهد پیش کسی سر

که پا و سر بود پیشش برابر؟

بود معلوم کز سنگی چه خیزد

ز معبودی ش جز ننگی چه خیزد

چو یوسف ز اول شب تا سحرگاه

به وعظ، آن غافلان را ساخت آگاه

همه لب در ثنای او گشادند

سر طاعت به پای او نهادند

یکایک را شهادت کرد تلقین

دهان جمله شد ز آن شهد، شیرین

زلیخا جست وقت بامدادان

به یوسف راه، خرم طبع و شادان

گروهی دید گرداگرد یوسف

پی تعلیم دین شاگرد یوسف

بتان بشکسته و، بگسسته زنار

ز سبحه یافته سر رشتهٔ کار

زبان گویا به توحید خداوند

میان با عقد خدمت تازه پیوند

به یوسف گفت کای از فرق تا پای

دشوب و درام و درای!

به رخ سیمای دیگر داری امروز

جمال از جای دیگر داری امروز

چه کردی شب که از وی حسنت افزود؟

در دیگر به خوبی بر تو بگشود؟

بسی زین نکته با آن غنچه لب گفت

ولی او هیچ ازین گفتار نشگفت

دهان را از تکلم تنگ می داشت

دو رخ را از حیا گلرنگ می داشت

سر از شرمندگی بالا نمی کرد

نگه الا به پشت پا نمی کرد

زلیخا چون بدید آن سرکشیدن

به چشم مرحمت سویش ندیدن

ز حسرت آتشی در جانش افروخت

به داغ ناامیدی سینه اش سوخت

به ناکامی وداع جان خود کرد

رخ اندر کلبهٔ احزان خود کرد